Hitem ostatnich lat na rynku medycznym jest vilcacora. Pnącze z Ameryki ma wiele właściwości leczniczych. Ma żółto-białe kwiaty, a pnącze osiąga nawet 30 metrów długości. Sprawdź jakie terapeutyczne działanie ma vilcacora.
Gdzie rośnie i czym jest vilcacora?
Vilcacora, znana także pod nazwą czepota puszysta lub koci pazur jest egzotyczną lianą. Pozyskuje się ją w regionie lasów Amazonii, głównie nizinnych terenów Peru. W składzie czepoty znajdziemy wiele cennych składników chemicznych, m.in. saponiny, garbniki i fenolokwasy, a także alkaloidy. Najlepiej jednak kupować preparaty bezpośrednio sprowadzane z Peru. Motywowane jest to tym, że w aptekach w Polsce znaleźć można preparaty, które są suplementami, a nie lekami, dlatego nie ma pewności z jaką ilością substancji leczniczych mamy do czynienia.
Na co pomaga vilcacora?
W medycynie w Ameryce Centralnej i Południowej wykorzystuje się korę pnia i korzeń. Głównym zastosowaniem są stany osłabienia, choroby nowotworowe lub stany zapalne. Zawierając w swoim składzie alkaloidy, mają działanie immunostymulujące i rozkurczowe na mięśnie gładkie. Roślina ta może też obniżać poziom cholesterolu i chronić organizm przed wolnymi rodnikami. Oprócz tego działa przeciwzapalnie, używa się jej także w leczeniu astmy i artretyzmu, do zwalczania trądziku i profilaktycznie na próchnicę i choroby przyzębia.
Parzenie naparu
Do litra wody dajemy 1 łyżkę stołową vilcacory. Gotujemy przez około 30 minut na wolnym ogniu, a następnie odstawiamy na około 10 minut i odcedzamy. Najlepiej pić napój około pół godziny przed posiłkiem. Możesz go pić od 1 do 3 razy dziennie. Pamiętaj żeby nie pić go dłużej niż przez pół roku. Po tym okresie zrób trzy miesiące przerwy.
Przeciwwskazania
Vilcacora nie jest zalecana małym dzieciom, kobietom w ciąży i karmiącym, osobom przyjmującym insulinę i leczonym hormonami. Dodatkowo preparatów z vilcacorą nie zaleca się także:
- pacjentom po przeszczepach lub przed planowanym przeszczepem
- w trakcie chemioterapii
- podczas szczepienia.
Podsumowując, vilcacora stała się obiektem zainteresowania naukowców i lekarzy dopiero w XX wieku. Do jej rozpropagowania w znacznym stopniu przyczynił się Edmund Szeliga – nasz rodak pracujący w Peru. Badania, które są prowadzone do tej pory, potwierdzają liczne właściwości lecznicze czepoty.